14 Nisan 2007 Tandoğan Meydanı'ndan

Şu anda Ankara da acayip bir kar yağışı var.
Hava da biliyor işini:) Dün Ankara tam bir yaz günü yaşadı çünkü.
Cumartesi günü, sağım solum, önüm, arkam her taraf yukarıdaki bu görüntüyle doluydu. Bütün Türkiye den insanlarla doldu taştı Tandoğan meydanı.

Ankara dışından arayan arkadaşlarım, Tandoğan meydanındaki kalabalığın heybetini, coşkusunu ve kararlılığını televizyondan gözyaşları içinde takip ettiklerini söylüyor, "Sen oradasındır şimdi, anlat bize biraz.." diyorlardı.

Sabah saat 10 dan saat 15 e kadar eşim ve ben, o tek yürek kalabalığın ve bayrak selinin içindeydik. Yaşanan coşkuyu ne yazık ki kelimelerle ifade edemeyeceğim. Televizyonda ve basında zaten mitingin geneli hakkında bilgi sahibi olmuşsunuzdur, ben size benim yaşadıklarımdan detaylar anlatayım:
Zaman zaman nefes almakta zorlandığım bir kalabalık, mevsime hiç uymayan bir sıcak, acayip bir güneş vardı. Öyle kalabalıktı ki; yanımızdaki insanlarla ancak 20 cm mesafede durabiliyorduk.
4 saat boyunca yerimizden HİÇ kıpırdamadan durduk, çünkü kalabalığın ilerleyebileceği yer yoktu.
Son 1 saat Anıt Kabire doğru yürümeye çalıştık.

Sade meydan değil, caddeler, sokak araları her yer tıklım tıklımdı. Meğer Anıt Kabir, sabahın erken saatlerinden itibaren dolmuş. Dolayısıyla biz de dahil mitinge katılanların tamamına yakını Ata'mızın huzuruna çıkamadık bu sefer.

Gözün görebildiği HER YER bayraklarla doluydu. Büyük, küçük herkesin elinde bayraklar vardı.
Yaşlı insanların sayısına inanamadım. O sıcak ve güneş altında saatlerce kararlılıkla kaldılar. Hepsine büyük saygı ve hürmet duydum. Nasıl coşkuluydular bilseniz..
Pankartlardan, Türkiyenin HER YERİNDEN gelen insanlar olduğunu gördüm.
Farklı görüşlerden, farklı mesleklerden, farklı yaşlardan pek çok insan, sadece "vatandaş" kimliği ile oradaydı. Herkes kendini ve etrafını sadece ve sadece iletişimle öyle iyi yönetti ki, en ufak ya da büyük hiç bir tatsızlık yaşanmadı.
Son derece saygılı, kararlı, aydın ve bilinçli bir insan topluluğu demokratik yoldan hiç sapmadan fikirlerini coşkuyla dile getirdi..

Saat 11 de mitingin başlamasıyla, ti boruları saygı duruşu çağrısı yaptı.
Orada bulunan topluluk bir anda sessizliğe büründü.. Bu sessizliği tarif etmem imkansız işte, adeta nefeslerimizi duyuyorduk. (Bugün orada 1 milyon civarında insan olduğu tahmin ediliyor ki, bence bu olası bir rakam) İşte bu bir milyon insandan tek bir kıpırtı, tek bir ses çıkmadı iki dakika boyunca. Gözyaşlarımız ne kadar ses çıkarabiliyorsa işte o kadardı bütün ses.
Sonra o bir milyona yakın insan seli hep bir ağızdan İstiklal Marşını okudu, tek yürek.
Ben bu anları ömrümün sonuna dek hatırlayacağım.

Çok iyi bir organizasyon olduğunu söyleyemeyeceğim, belli ki kimse bu kadar büyük bir kalabalığa hazırlıklı değildi. Ama bu, orada "tek bir amaç için" bir araya gelmiş insanları hiç etklemedi ya da caydırmadı. Son ana kadar herkes yürüyebilme umudu ile bekledi.

Biz saat 15.30 da oradan ayrıldığımızda, topluluğun çoğu Anıt Kabir'e girebilme umudu ile hala coşkuyla bekliyordu.
Eve çok yorgun gelsem de, içim büyük umutla, güvenle, coşkuyla doluydu. Kızıma daha dik durarak sarıldım bu sefer.
14 Nisan da ben Tandoğan Meydanına kızım için gittim. Bütün ana-babalar, çocuklarının yarınları için oradaydılar.
Eğer Ankara da olup da gitmeseydim, televizyonda bu coşkuyu görünce orada olmadığıma kahrolurdum herhalde ..Bu yüzden içim çok ferah şimdi; En azından inandığım doğrular adına ben elimden geleni yaptım.

Bu toplantının, Türkiye de bugüne dek yapılanların en kalabalığı, en büyüğü olduğu söyleniyor. Tarihe tanıklık ettiğim için, orada olabildiğim için çok mutluyum, gururluyum..