Savaştan çıkmış gibi (ve bir at!)

Garip bir başlık oldu farkındayım:) Ama şu an içinde bulunduğum ruh halini başka türlü anlatamadım.
Başlıyorum:

Perşembe günü normal bir gündü. Hatta güzel bir gündü. Ta ki saat 4 te eşim gelene kadar.
Çok kötüydü. (O hiç hasta olmaz, olsa da ayakta geçiştiriverir)Öğlen yediği yemekten zehirlendiğini düşünüyordu.
.
Akşam üzeri Mimi yi okuldan aldım, o da sümükleriyle geldi. YİNE hasta olmuştu. (Elimde iki adet hasta vardı)
Babanın durumu akşama doğru iyice kötüleşti. Sonunda hastaneye gitmeye ikna edebildim. Sevgili komşum Melda lar evde yoktu, Mimi yi evde olan oğluna bıraktık. Mimi yi ikna etmek hiç kolay olmadı.

Acile gittik.
Tahliller şu, bu derken apandist teşhisi ile Hakan ı apar topar ameliyata aldılar.
Sudan çıkmış balık gibiydim, kalakaldım hastanede öylece..

Bu arada annem fırlamış , evinden başka yerde kalamayan Mimi ye ulaşmış,onu bize götürmüştü. (dede ve İnci şehirdışındalar)
Ameliyat sırasında koşarak eve geldim, Mimi yi uyuttum, gereken eşyaları toparladım tekrar hastaneye koştum.

Hakan ameliyattan 24 de çıktı.
Yanındaydım..

01.00 de evden telefon geldi. Annem çaresizdi.
Mimi uyanmış, " annem gelsin" krizi geçiriyordu.(Bu krizler anlatılamaz, çünkü anlatıldığında çok inandırıcı olmaz..Ancak yaşanarak inanılabilir, o yüzden anlatmayı denemiyorum bile)

Çarem yoktu, Hakan yalnız kalabileceğini söyledi, eve döndüm.
Mimi Öylesine korkmuştu ki, sabaha kadar uykusunda sayıkladı, bağırdı ve beni tekmeledi.
Hiç uyumadım..

Sabah olur olmaz hastaneye gittim. Herşey yolunda gitti ve bizi taburcu edeceklerini söylediler.
Ama olmadı
.
Akşam üzeri Mimi yi, artık tükenmiş olan anneanneden aldım, eve götürdüm. Yolda uzun uzun konuştum, "baba yarın gelince çok yaklaşıp ona sakın nezle grip bulaştırma", "hatta baba maske taksın," "sakın kucağına çıkmaya kalkma" gibi tembihlerde bulundum.
Tam eve yaklaşmıştık ki, hastaneden telefon geldi, (saat 19) Hakan taburcu
oluyormuş...............

Arka koltukta Mimi, ne yapacağımı bilemez bir şekilde kaldım.
Yine Melda imdadıma yetişti.. Bu sefer evde eşi Tuluğ vardı, kargoyu o devraldı..
Ben tekrar hastaneye döndüm.

Çıkış işlemleri sırasında yaşanan tatsız şeyler oldu, onları yazmayacağım..
Pelte gibi eve geldik. Mimi babasına kavuştu, çok rahatladı.
Akşam Mimi uyudu, yağmur başladı.
Öyle deli deli yağdı ki, yatak odamızın tavan/duvar birleşme yerinden oluk oluk sular içeri girdi. Duvar kağıdı patladı. Muhtemelen şu an önemsemediğim için aklıma gelmeyen daha başka şeyler de oldu.
Savaştan çıkmış gibiydim.Öyle baktım sadece, yapacak birşey yok..
Artık 24 saate daha fazla telaş sığmaz herhalde bitmiştir dedim.
Uyudum.

Sabah şöyle bir tabloyla uyandım:


Mimi babasına hastalık bulaşmasın diye gereken bütün önlemleri almış görünüyordu..:)))
Şimdi ev sakin. Herkes oldukça iyi görünüyor:)

Böyle herkes bir köşeye dağılıp, sonra yeniden bir araya geldiğinde insan anlıyor:
Hep birlikte ve EVDE olmak gibisi yok.