Vazgeçemediklerim ve Çocukluk kahramanlarım.. İki oyun birden.

Taaa ne zaman sevgili Miss-Zerrin beni sobelemişti (vazgeçemediklerim oyunuyla). Ben bu oyuna bir türlü cevap yazamamıştım ki, bir kez de "çocukluk kahramanlarımız" ile sobelendim. Ne yazık ki bu sobe oyunlarında elim oldukça ağır işliyor; bu oyuna da cevap hazırlamakta çook geciktim. Şimdi üçüncü oyun 3x3 için sobelenince, artık sevgili Zerrin'e çok ayıp ettiğimi düşünerek, önce onun sorularını cevaplamak istiyorum:

Vazgeçemediklerim:

Büyüdükçe, hayatta hiç bir şeyin vazgeçilmez olmadığını öğrendim: Mecbur kaldığı ya da gerekli olduğuna inandığı zaman insan, herşeyden vazgeçebilir/geçmelidir. Hiçbirşeye yapışıp kalmamalıdır.

Hayatta her şey, gün gelir değişebilir/değişmek zorunda kalabilir.

Bu yüzden hayatta TEK vazgeçilmezim var: KIZIM.

Bu oyunun cevabı fazla gerçekçi ve katı olmuş olabilir. Ama "vazgeçmek " dediniz mi, bende durum bu:)

Eğer, "Kullanmakta istikrarlı ve ısrarlı davrandığım şeyler" diye sorarsanız, şöyle bir sıralama ortaya çıkar:

1. Zeytinyağı
2. Düdüklü tencere
3. Çavdar ekmeği
4. Arabam
5. pamuklu kumaşlar
6. plastik olmayan, doğal malzemeler
7. iş bankası
8. eczacıbaşı ürünleri
9. erzincan mandıra,

Diye uzaaar gider bu liste.

Gelelim ikinci oyuna: Bu oyunda çocukluk kahramanlarımızı anlatmamız istenmiş.

Ben çocukken, sevdiğim çok güzel tiplemeler vardı. Kahraman olacak kadar özellikleri yoktu belki, ama şimdi yine bulsam yine keyifle izlerim.

Çok küçüktüm, televizyonda yayın birkaç saat yapılabiliyordu. Bu birkaç saat içerisinde "Pilli Bebek" diye bir çocuk programı vardı.

Pilli bebek uzaydan geliyordu.

Bir de sevimli hayalet "Casper"
İkisine de bayılırdım.

Alice harikalar diyarında kitabım vardı, sevgili anneannem Amerikan Pazarından bunun çok güzel bir oyuncak setini almıştı.

Hala öyle net hatırlıyorum ki.

Alice i anlamaya çalışırdım, fantastik bir masaldı çünkü.

Küçük yaşta, gazetede yayınlanan Fatoş ve Basri yi takip ederdim. Çizimlerini dikkatle inceler, öyle çizebilmeye çalışırdım. Basr oldukça sarsak bir tip olsa da genellikle iyi örneklemelerin yapıldığı, sempatik bir banttı.

Bir de "Küçük Fatoş" diye bir çizgi kahraman vardı. Orijinal adını hatırlayamadığım için internetten arayamadım. Bilenler ne olur bana söylesin.En sevdiğim oydu. Şimdi bulabilsem aynı keyifle okurum. Artık bu kadar masum kitaplar yapmıyorlar çocuklara.

Barbi bebeklerle saatlerce oynardım. Bulabildiğim bütün Barbileri aldırmak, yurtdışına giden herkese ısmarlamak isterdim. Elbisesi, ayakkabısı şu su busu....Çok keyifli vakit geçirmeme rağmen, hiç bir zaman "kahramanım" olamadılar. İlk Barbiem buydu. Sonra bu geldi, deli olmuştum aksesuarlarına.

Sonraki yıllarda ise gerçek kahramanlarım ortaya çıkmaya başladı:

Lise yıllarımdı, Peanuts karakterlerinin ardındaki esprileri anca yakalamya başlamıştım. Snoopy favori kahramanım oluştu. Olaylara "serin" yaklaşımı, her kılığa girişi, dünyayı kendi etrafında dönüyor sandığı halde arkadaşı woodstock la kurduğu güzel dostluğu...Hala bir Snoopy fanatiği olduğumu söylemeliyim.

Gelelim asıl kahramanıma: Orta okul- lise yıllarımın fenomeni: Muhlis Bey..

O bir ekoldür, anlatılamaz, sadece okunur.:)))

Geçenlerde bütün bölümlerinin topluca kitap haline getirilip yeniden basıldığını gördüm. Hazine bulmuş gibi sevindim. Şimdi, bitmesin diye azar azar okuyorum. Aynı keyfi, hatta fazlasını yaşadığımı söyleyebilirim.

Bu oyunlarda sobelenmemiş kimse sanırım kalmadı. Eğer varsa, onları sobelemiş olayım.